> Route 3 van het Müllerthal Trail is erg afwisselend, in die zin dat er wat vanalles tussen zit: De burchtruïnes van Beaufort en Larochette, wandelen over landbouwplateaus, mooie rotspartijen en paradijselijke natuur in de beekvalleien van Hallerbaach en Haupesbaach, het watervalletje van Schiessentümpel in het hart van het Müllerthal, veel graspaden, bospaden,...Westelijk ligt het plaatsje Larochette, na Echternach het grootste dorp van Klein-Zwitserland. Minder vermoeiend en iets minder spectaculair dan Route 2 maar ook meer afwisselend.
> Burcht van Beaufort. Het kasteel van Beaufort werd gebouwd in de vroege middeleeuwen. De plaats was al eerder bewoond door Kelten en de Romeinen bouwden er een ‘Castellum Belforti’. Getuige van de ouderdom van de burcht zijn nog een aantal stijlkenmerken die duidelijk Romaans zijn. De burcht had in zijn kerkers ook een folterkamer. In de loop van de eeuwen werd het kasteel nog enkele malen versterkt.
Burchtheer Bernard Van Velbruggen bouwde er in 1550 nog een metersdikke donjon bij en een dubbele omwalling. Zijn kleindochter huwde een nobelman met een bedenkelijke reputatie, Gaspar de Heu. De Heu ondernam vanuit Beaufort gewelddadige plunderexpedities in de omliggende kantons. Om de Luxemburgse garnizoenen te misleiden liet hij de paarden van zijn bende beslaan met omgekeerde hoeven, zodat zijn achtervolgers telkens het spoor kwijt raakten. Eens in zijn zwaar versterkte roversburcht was Gaspar De Heu ongrijpbaar. Op een dag werd één van zijn luitenanten, de heer van Orley echter gevangen genomen. De gouverneur van Luxemburg, Graaf Mansfeld, was bereid om Orley gratie te verlenen op voorwaarde dat hij er in slaagde om De Heu te laten opsluiten. Orley ging in op deze voorwaarde en bedacht een list. Hij zou aan de Heu vragen om het peterschap te aanvaarden van zijn laatstgeborene. De Heu zag zich verplicht om uit zijn rovershol te komen en begaf zich naar de doopplechtigheid. Daar werd hij gearresteerd en weggevoerd door de Luxemburgse troepen. Hij werd veroordeeld voor bendevorming, verkrachting, plundering en nog een reeks misdaden. Zijn bezittingen werden verbeurd verklaard en op 15 april 1593 in de vroege morgen werd Gaspard De Heu onthoofd. Het kasteel van Beaufort kwam wat later in handen van graaf Mansfeld. Hij liet echter een nieuw kasteel bouwen in de stijl van die tijd, renaissance. Dit kasteel bevindt zich achter de huidige ruïnes. Het oude kasteel is sindsdien kompleet in verval geraakt.
De grote vensteropeningen die men nu nog ziet, dateren ongetwijfeld uit een periode waar het defensief karakter van de burcht minder belangrijk werd. Interessant is ook dat zandsteen uit de streek werd gebruikt. Het kasteel ‘kleurt’ naargelang de lichtinval van het moment. Bovendien is er nog veel over van de oude burcht na zoveel eeuwen en de schilderachtige ligging is een extra troef. De ruïnes trekken dan ook nogal wat toeristen aan. Bezoek is betalend.
(bron ondermeer ‘Das Luxemburger Land’ 1883)
> De huidige ruïnes gaan terug tot de 12de en vooral de 14de eeuw. De familie von Fels moet een vrij hoge machtstatus hebben gehad: Ze namen deel aan de kruisvaarten, sloegen eigen muntstukken en waren trouwe vazallen van de Graaf van Luxemburg. In de 14de eeuw kwam er een opdeling van de vesting. Eigenlijk werden er twee kastelen gebouwd, als gevolg van een familiale opsplitsing door erfopvolging.
> Die opdeling is vandaag nog duidelijk zichtbaar. Enerzijds heb je de grotere (maar vandaag minder goed bewaarde) burcht van de familie Homburg, anderzijds de kleinere burcht van de familie Créhange (Chriechingen). Uiteindelijk leidde dit de volgende eeuwen tot een machtsverzwakking. Eind 16de eeuw ging het kasteel in de vlammen op en werd het niet meer herbouwd. De lokale bevolking gebruikte de volgende eeuwen ongetwijfeld de ruïnes als steengroeve voor dorpswoningen. Zo verdween zowat de hele omwalling.
> Sinds 1979 is het burchtdomein nationaal bezit en begon de Luxemburgse overheid met een aantal opgravings-, consolidatie- en restauratiewerken. Best bewaard (sterk gerestaureerd) vandaag is het wooncomplex van de burcht Créhange (Chriechinger Haus). De burchtresten kunnen worden bezocht van Pasen tot eind oktober tegen kleine betaling.
> Het stadje La Rochette ligt geprangd in de vallei van de Weisse Ernz. Straks krijg je langs het Müllerthal Trail daar een mooi panoramisch beeld van. La Rochette is een levendig plaatsje met veel horecazaken en alle toeristische voorzieningen.
> Hier in La Rochette is het niet de Ourthe maar het riviertje de Witte Ernz waarboven een versterking op de rotsen werd gebouwd, op een plek waar een paar zijvalleien en -beken in de rivier uitmonden. De Duitse naam van het stadje is Fels, wat eveneens 'rots' betekent (Luxemburgs: 'Fiels'). De commanderende en controlerende plek waar de burcht werd gebouwd, duidt er op dat deze werd gebouwd in een tijd waar verdediging en machtsdrang nog overheersend waren. Mogelijk was hier al een Romeinse militaire vestingtoren, de middeleeuwse versterking kwam er wellicht in de 11de eeuw.
> Larochette & Burg Fels. Zoals zijn Waalse naamgenoot La Roche(-en-Ardenne) is ook Larochette gegroeid aan een cruciale riviervalleipassage. Mogelijk werd in de 12de eeuw al in het latijn het verkleinwoord van rupe (roche) - rupella (rochette) gebruikt om het onderscheid te maken tussen beide plaatsen.
Startpagina > Wandelen > Müllerthal Trail
Vroege bekerzwam
Vallei van de Haupesbaach
Vallei van de Halerbaach
Burchtvijver van Beaufort
Schwarze Ernz in de omgeving van Schéissendëmpel
Rechte koraalzwam
Landkaartje in voorjaarskleuren
Over een landbouwplateau naar Houbierg
Citroenvlinder
Pad naar Larochette
Chriechinger Haus
Onderweg tussen de hoeven Schwanterhaff en Grevenhaff
Pad door een bebost valleitje
Haus Berens
Vijver van Aleweier
Op een V-splitsing bij een eenzame den links kiezen
Door de vallei van de Schwarze Ernz
Stobbezwam
De ijzerzandsteenrotsen van Sonnenuhr nemen
alle kleuren aan door water en vocht
Vervallen waterpompstation op de Schwarze Ernz
> Een vrij donker pad loopt door bos van sparren en wat later zijn de flanken van de vallei weer afgelijnd met rotsformaties. De vallei opent wat bij het waterreservoir en de bronnen van Aleweier. 500 meter verder langs dit prettig pad kom je langs een picknickbank met bron, Klingelbour. Eigenlijk een prima plek om vrij te kamperen maar het dorp Beaufort ligt te kortbij om hier (onwettig) te kamperen.
> We zijn nu vlak bij Beaufort. Kort na de bron swingt Tour 3 van het Müllerthal Trail met een bocht naar de hoofdweg door Beaufort. Deze naar rechts volgen tot je flink dalend (onderweg café-restaurant) weer de burchtruïnes van Beaufort bereikt. Einde van Tour 3!
> Hier komt Extra Tour B van het Müllerthal Trail er bij. Rechts even de asfaltweg op en dadelijk links het bos in richting Beaufort. Nog 2 km resten er tot Beaufort (2,4 km tot het kasteel). Ook dit stukje pad ken ik nog van mijn tocht over het Ardennen-Eifel-pad, tot Beaufort volgen we dus ook weer de groene driehoeken van het AE-pad, evenals de gele rechthoeken van het Klein-Zwitserland Pad. 200 meter verder weer links, we dalen naar een beekvalleitje.
> Het eerste deel wordt eigenlijk een aangename hernieuwde kennismaking door een mooi stukje Klein-Zwitserland. Enkele jaren eerder volgde ik hier namelijk het 800 km lange Ardennen-Eifelpad en eerder liep ik hier ook al over GR 5 (Oostende - Nice). Langs de kasteelvijver loop ik ook nu weer het groene valleitje van de Haupesbaach in. Langs watervalletjes, rotspartijen, rustbanken en overhangende zandstenen rotsformaties. Volop vogelgefluit.
> Er is hier nog niemand op pad zo vroeg. Schitterend. Na 20 minuten kom je op een driesprong waar Route 3 links gaat. Je loopt vervolgens door het valleitje van de Halerbaach, die vrij wild een doorgang zoekt in de ingesneden vallei. Ik herinner me ook de vele, vele paddenstoelen hier, het was toen herfst toen ik hier het AE-pad volgde.
> Bij de ingang van het kasteeldomein Grondhaff neem je links een graspad dat langs de bosrand door de vallei van de Schwarze Ernz loopt. Enkel het lawaai van autoverkeer op de tegenoverliggende valleikant is wat storend. We volgen de 21 km lange Schwarze Ernz een hele tijd stroomopwaarts over dit graspad langs de bosrand.
> 2 km verder draaien we rechts mee, we lopen wat hoger door dennenbos om verderop licht te dalen naar het gehucht Müllerthal. Je komt hier uit bij het grote betonnen hotel en een camping die je al kent van Route 2. Hier lopen we trouwens een stukje tesamen met Route 2: Langs een volgende camping dus, de Schwarze Ernz over en tot bij het beroemde stenen brugje met watervalletje, Schéissendëmpel.
> Hier verlaat je alweer het gemeenschappelijke traject met Route 2. Links van de Schwarze Ernz lopen, het riviertje stroomopwaarts volgen langs nog een watervalletje (en een hoop toeristen). Bij een indrukwekkende rotsformatie steek je de valleiweg CR121 over en bij een autoparking neem je parallel met de asfaltweg een pad door jong bos en langs de andere oever van de Schwarze Ernz.
> Niet veel later kruisen we weer een asfaltweg (CR 118). Hier een brede onverharde weg op en kort daarna wisselen we de Schwarze Ernz voor de beekvallei van de Gluedbaach. De toerismedrukte ligt achter ons. Hier begint een erg rustig stukje Müllerthal Trail. Over enkele kilometers blijven we de Gluedbaach volgen.
> De stijging is lang uitgesmeerd en dan ook heel geleidelijk, het pad wandelt vlot. Af en toe wat zandsteenrotsen, maar niks spectaculairs. Bij een kruising van bospaden gewoon rechtdoor en verder langs de Gluedbaach. Nog een kilometer verder krijgen we het gezelschap van de gele bollen van het 45 km lange Mëllerdall pad. Kort daarna komen we langs een rotspartij met de naam Sonnenuhr, links van het pad gelegen (rustbank).
> 5 minuten later draaien we weg van de Gluedbaach die hier hogerop is gereduceerd tot een smal beekje, rechts dus op een padkruising. Na een dennenbos passeren we door dicht loofwoud. Het pad wordt smaller en grassiger. Over een holle weg komen we op het plateau uit, niet ver van het gehucht Graulinster. Langs het pad foto's genomen van landkaartjes in lentetooi, die zich te goed doen aan nectar van fluitenkruid. Ook een citroentje gefotografeerd. Ik zag ook een groentje maar tot mijn grote spijt kon ik dit vlindertje niet fotograferen. Shit, het is een vlindertje dat ik maar niet op foto kan vastleggen.
> Even asfalt op in dezelfde richting en na 50 meter links, kort door open veld om al snel weer een bosrand te bereiken. Door beukenbos dalen we in een vallei, draaien rond een pompstation om de grote weg Larochette - Luxemburg te bereiken nabij Blumenthal (bushalte, geen andere voorzieningen). Deze snelle weg oversteken en aan de overzijde weer het bos in. Een hele tijd loop je nu langs een schaduwrijke bosrand. Het lokale cultuurpad Jean Haris loopt even te samen met het Müllerthal Trail (infoborden). Het bosbestand bestaat hier vooral uit dennen.
> Anderhalve kilometer verder draai je rechts om dadelijk te klimmen naar het landbouwplateau. De omgeving was schitterend bij de eerste velden: Koolzaad stond in bloei en kleurde alles geel. Vlinders over de bloemenzee, waaronder zowaar een kolibrievlinder. Je loopt over een graspad dat tussen de velden wat later 90° naar links draait.
> Bij een geasfalteerde veldweg rechts tot het uitzichtpunt Houbierg, gemarkeerd door een oude en een jonge boom (rustbank). Dit zou een prehistorische site zijn geweest. Van hier is het 6 km tot Larochette. Bij Houbierg links op een veldweg. Die gaat wat sterker dalen en komt op een asfaltweg bij het dorp Reuland. Links hier, weg van Reuland en licht stijgen. Je blijft deze geasfalteerde weg niet lang volgen, verderop kies je voor een onverhard pad rechts dat stijgt naar de drukke weg CR 129.
> Opletten voor het verkeer bij de kruising. Je vervolgt aan de overkant na een korte links-rechts over een brede veldweg die naar bos toeloopt. Deze brede bosweg pas verlaten in een bocht, waar je rechts een snel dalend graspad neemt. Je komt uit bij een soort kitscherige, religieuze grot met plastic bloemen enz. (rustbank). We zijn nu in de vallei van de Weisse Ernz ditmaal. Meedraaien naar rechts. Het verkeerslawaai van de valleiweg is nogal onaangenaam.
> Langs de rand van het bos komen we helemaal in open veld terecht. Links richting hoeve Schwanterhaff. Bij een kruispuntje rechtdoor, langs Schwanterhaff. Het is hier zo hoog een stuk stiller dan in de vallei, waar autolawaai tegen de valleiwanden kaatst. Mooie uitzichten. Als je weer bos bereikt na de hoeve al snel een bospad rechts nemen tot een ander asfaltwegje. Even links daar en rechts weer het bos in. (Extra Tour A verlaat ons hier weer en loopt naar het dorp Medernach).
> Door dit gemengd sparren- en loofbos bereik je een kruispuntje van wegen. Even opletten: Hier neem je een graspad. Dit is een tof graspad tussen de weiden dat is afgezoomd met een opgeschoten laag struweel en bomen. In juni is het hier wellicht leuk als er rijpe kersen hangen op de overhangende bomen. Soms is het graspad bovenaan zo goed als dichtgegroeid door de weelderige zoombegroeiing. Je loopt in een lijn door tot je open veld bereikt. Rechtdoor vervolgen over gras tot een de asfaltweg CR356. Mooie uitzichten hier op dit hoge punt. Even rechts en al snel links naar hoeve Grevenhaff. Dit asfaltwegje gaat na de hoeve over in een steenslagweg (rustbank), loopt even door bos om bij een V-splitsing in veld (rustbank bij opvallende den) links te kiezen. Je loopt over een onverharde weg zonder hoogteverschillen door bos in lijn tot Haus Berens, gelegen in een bocht van een asfaltweg (rustbank).
> Het gehucht Supp is niet veel soeps maar er is wel een hotel-restaurant. Links voor dit hotel-restaurant, je passeert een picknickbank. Onmiddellijk daarna rechts een stijgend paadje tussen de dennenbosjes. Het vlakt al snel uit en slingert verderop door loofbos. Het volgt ruwweg de loop van de Weisse Ernz, maar dan wat op hoogte. Je bereikt de N14 (Larochette - Luxemburg). Erg voorzichtig hier, je kruist deze snelle weg hier op een gevaarlijk bochtig punt. 30 meter links en weer het bos in over een onverhard pad. 300 meter verder uitkijken om een onopvallend paadje links niet te missen (zitbank). Je daalt niet veel later naar Larochette. Dit een oud uitgesleten dorpspad dat je recht in Larochette dropt. Onderweg ook mooie uitzichten over de burchtruïne van Larochette.
> Je wandelt tot bij de kerk van Larochette. Hier loopt ook een Extra Tour (A) van het Müllerthal Trail, dat pad met oranje M-symbool zal Route 3 over enkele kilometers vervoegen. Bij het plein vind je cafés, restaurants, hotels, bakker, slager, apotheek,. Een 'épicerie' is er 400 verder langs de hoofdweg door Larochette. Zover loopt het Müllerthal Trail echter niet. Vlak voor de kerk neem je immers rechts naar een woning een trappenpad dat verder stijgt in zigzags tot een panorama (50 meter rechts) op Larochette (picknickbanken). Vanaf hier lopen we even op niveau door een beukenbos en verderop door bosbestanden met een zeer gevarieerde samenstelling (linde, esdoorn, dennen, eik, beuk). Nog iets hoger klimmen, langs een oude kiosk van een 'bellevue' om weer te vervolgen op niveau.
> Verderop afdalen in een vallei van een zijbeek van de Weisse Ernz over een snel trappenpad en links dan om in een grote bocht weer korter bij het lawaai van de verkeersweg door de vallei te komen. We draaien er snel weer van weg om aan een aanvankelijk geleidelijke klim te beginnen. Wat verder gaat het een stuk harder stijgen, tot we weer het landbouwplateau bereiken.
> Als de vallei zich opent in een dal van natte weiden, verlaten we het traject van AE. Het M-Trail blijft de Halerbaach volgen over een kiezelpad tot bij een sequoia. Aan deze reuzeboom kom je op een asfaltweg. Scherp rechts hier en de Halerbaach oversteken. We zijn al 3,8 km ver en het is nog een goeie 4 km van hier tot het gehucht Müllerthal.
> Als uitvalsbasis voor de derde grote route van het Müllerthal Trail heb ik Beaufort gekozen. Ook Route 3 leg ik in wijzerzin af. De fotogenieke burchtruïne van Beaufort commandeert de vallei van de Haupesbaach.
Müllerthal Trail - 112 km