> Lang geslapen en toch ben ik nog moe van de lange wandeldag van gisteren. Ik ben van mijn wandelkaart nr 10 van IGN (1:100.000) tijdelijk af (ik heb de topogids van GR654 niet gebruikt) en loop nu gewoon op de Michelin wegenkaart 1:200.000 waarop ook GR14 staat ingetekend. Beter is het om een IGN-wandelkaart te gebruiken.
> Het natte gras van de vroege ochtend zorgt toch niet voor al te natte voeten. Aan de ingang van het dorp Plichancourt (km 2) draait het pad naar rechts, over de drukke RD995. We komen weer aan een verbindingskanaal van de Marne: Het kanaal Marne-Rijn. Links het jaagpad op.

> Cesar-Pierre Richelet (1626-1698) is van geboorte afkomstig uit een adellijke familie in Cheminon. De jonge Richelet krijgt de kans om aan het college van Vitry-le-François te studeren. Hij zal er later ook doceren.
> Rond zijn dertigste trekt Richelet naar Parijs om er net als zijn vader zijn toekomst te zoeken in de advocatuur. Zijn echte liefde gaat echter uit naar het geschreven woord in plaats van het gesproken woord. Zijn poëtische creaties kennen maar een middelmatig succes. Dank zij Franse lessen aan buitenlanders kan hij een inkomen genereren. Hij wordt ook medewerker van de prestigieuze Académie Française.
> Mede door zijn taallessen voelt hij de noodzaak aan om een Frans woordenboek samen te stellen. De traagheid waarmee de Académie Française werkt aan een taalwoordenboek doet hem besluiten zelf een woordenboek samen te stellen en te publiceren. Door zijn eigen initiatief valt hij in ongenade bij de Académie die het als een exclusief recht beschouwd om een woordenboek uit te geven. Daarom wordt zijn boek gedrukt in Genève. Clandestien raakt zijn woordenboek toch verspreid in Frankrijk, het kent zo’n succes dat de herdrukken mekaar snel opvolgen tussen 1685 en 1690. Rijk wordt hij er echter niet van.
> Hij sterft in Parijs op 23 november 1698 en zal als inwoner van Cheminon de Franse geschiedenis ingaan als de samensteller en uitgever van één van de eerste Franse woordenboeken.

> Onderweg veel gestopt, want eindelijk kon ik nog eens op paddestoelenjacht en dat leverde best interessante vondsten op. Meest opvallend waren de enorme schaapjespaddestoelen, ik dacht eerst dat ze grote bostrechterzwammen waren. Verder enkele interessante trilzwammen.
> Daardoor schoot ik wel niet op. Kruising met de D61 (km 22,5). Nog steeds rechtdoor. Kruising met GR14B (gaat naar links) en daarna stijgt het pad over asfalt omhoog tot open veld om even later het dorp Cheminon te bereiken (km 28).

> De weg stijgt en gaat onder oude hallen door. Daar is ook een Proxi-winkel (open alle dagen, maar enkel tijdens de voormiddag). Bij km 26 ben ik Cheminon alweer uit.
> De markering van GR14 is hier zeer goed. Verderop loopt het pad door flink golvende velden om via een overgroeid pad de D16 te bereiken. Even volgen naar rechts om dan links Trois-Fontaines binnen te lopen (km 30).

> Aankomen in Trois-Fontaines heeft iets speciaals voor mij. 10 jaren eerder passeerde ik hier vanuit het noorden over GR14, onderweg naar Santiago de Compostela. Hier in Trois-Fontaines verliet ik GR14 om GR14B te volgen richting Saint-Dizier om zo verder zuidelijk te lopen naar het Lac du Der-Chantecocq, Tonnerre, Auxerre, Vezelay, Le Puy-en-Velay, Pyreneeën tot Santiago de Compostela.
> Tussen de abdijruïnes rustte ik even op dezelfde steen waar ik 10 jaren eerder picknickte op een koude winterdag. Ik dacht eerst nog in de ruïnes te kamperen maar het is uiteindelijk privé-bezit en er is een poort die wellicht wordt afgesloten waardoor een vroege start de volgende morgen wellicht onmogelijk is. Daarom toch nog maar even verder lopen.
> Er is een (groene) waterkraan rechts op de GR14B even na de splitsing met GR14. Verder zijn er geen andere faciliteiten in Trois-Fontaines. Ik liep dan verder maar na 1 km kwam ik tot de vaststelling dat ik stomweg op GR14B aan het lopen was, naar het zuiden! De splitsing staat in Trois-Fontaines nochtans goed aangeduid met wegwijzers. Terug dan maar en nu was het te laat geworden om nog ver te zoeken voor een overnachtingsplek. Dus heb ik maar gekampeerd bij één van de picknickplekken langs de weg net buiten het dorp.

> Het ontstaan van de abdij van Trois-Fontaines dateert uit 1118. In die periode rezen overal abdijen als paddestoelen uit de grond. Trois-Fontaines werd gebouwd amper enkele jaren nadat Bernadus van Clairvaux de Cisterciënzerabdij van Clairvaux had laten bouwen. Onder zijn leiding werden tientallen Cisterciënzergemeenschappen ontwikkeld in Europa. Op het einde van de middeleeuwen waren er zelfs meer dan 300 Cisterciënzerabdijen in Europa.

> Aan een T links en niet veel later recht door lopen, alweer naar de spoorlijn toe. Aan de overweg (km 17) kortbij Scrupt links en aan een boom rechts aanhouden. Dit pad loopt aanvankelijk door veld maar bereikt weldra de bosrand van het Bois de Maurupt (km 19). De volgende kilometers zal GR14 gewoon rechtdoor lopen door dit bos.

> Cheminon is nog een redelijk levend dorp. De kerk staat in de steigers voor renovatie. Al wandelend dwars door het dorp passeer
Net voor GR14 langs de kerk van Cheminon passeert, kom je rechts voorbij een bustebeeld van Cesar-Pierre Richelet.

> Een mooi jaagpad. Mistflarden van een vroege herfst hangen over het landschap. Het pad af tot je na een brede bocht in het kanaal het dorp Le Buisson (km 9,5) bereikt. Door dit dorp, waar verscheidene vakwerkhuizen staan, om dan weer richting RD955 te lopen.
> Bij een oorlogsmonument (9,8 km) deze weg over, dan volgt een erg eentonig stuk over asfaltweg door open veldlandschap, zo vlak als een polderlandschap.

> Mijn voeten doen nu al zeer. Aan het gehucht Beaumont (13,5 km) links over meer asfalt. Waar deze weg een bocht maakt naar links de spoorlijn Parijs – Straatsburg over. Dit wegje volgen, evenwijdig met de spoorlijn. Een brede beek over en langs het kasteel van Bellemont.

> Trois-Fontaines bekleedt in dat enorme aantal een biezonder plaatsje omdat het de eerste dochterabdij van Clairvaux was. Het was op vraag van de bisschop van Châlons dat Bernardus hier een cisterciënzerorde op richtte. De plek die werd uitgekozen was ver van alles weg. 12 monniken namen er hun intrek. Dankzij vele adellijke donaties ontwikkelde Trois-Fontaines zich snel tot een zeer welvarende abdij.
> Amper 10 jaar na de oprichting in 1128 begon Trois- Fontaines zelf dochterhuizen te openen. 10 andere abdijgemeenschappen kwamen zo onder het directe gezag van Trois-Fontaines. Door de wat geïsoleerde ligging van de abdij, midden in uitgestrekt woud, niet langs een belangrijke weg en tussen de machtige graafschappen van Champagne en Bar in, kon de abdij ontsnappen aan vernietigende oorlogen en legerpassages die de regio de volgende eeuwen overspoelden. Voor Trois-Fontaines waren de middeleeuwen daardoor vooral een periode van rust.
> In de 17de en 18de eeuw werden de meeste oude gebouwen gesloopt of aangepast om plaats te maken voor nieuwe gebouwen in de klassieke bouwstijl van die tijd. De monumentale ingangspoort die er nu nog staat dateert ook uit die periode (1741).
> Zoals elders in Frankrijk kwam eind 18de eeuw een eind aan de macht van abdijen en kloosters bij het uitbreken van de Franse Revolutie. De monniken werden verjaagd, eigendommen verbeurd verklaard en de gebouwen verkocht. Een particulier kocht de gebouwen van Trois-Fontaines om ze te ontmantelen en de onderdelen als bouwmateriaal aan de man te brengen. Wat niet tot de grond werd afgebouwd verviel al snel in ruïne. De oude monnikengeschriften uit de 12de en 13de werden nog een tijd lang bewaard in de archieven van Vitry-le-François, maar tijdens de Tweede Wereldoorlog werden die gebouwen gebombardeerd en ging alles verloren.
> Wat je nu ziet als je over GR14 het dorp Trois-Fontaines binnen loopt geeft toch nog een beetje een idee van de machtige architecturale uitstraling die de plaats eeuwenlang moet hebben gehad. De oude woningen die het abdijplein omzomen zijn prachtig bewaard. Die lage zandstenen woonhuisjes zijn mooi gerestaureerd en onderhouden, ze vormen een wonderlijk harmonieus geheel met de enorme groene grasmat.

> De eigenlijke abdijgronden, die je betreedt door de ingangspoort van 1741 onder te lopen, zijn nu privé-eigendom, maar het domein is open gesteld voor het publiek. “Les amis de Trois-Fontaines”, een aktieve werkgroep, zorgt voor de stabilisatie van de gebouwen en het onderhoud van de site.
> Voor je zie je een grote grasvlakte. Met een beetje verbeelding en de hulp van een maquette of oud grondplan kan je je voorstellen dat hier echt een religieus machtscentrum moet zijn geweest. De meeste gebouwen die je nu nog ziet langs de rand van het graspark dateren uit de 18de eeuw, enkele decennia voor het einde van de cisterciënzerorde in Trois-Fontaines.
> Misschien wat teleurstellend wat je op het eerste zicht hier ziet, maar wacht even. Wandel na de ingangspoort links en voor jou staan de biezonder fotogenieke ruïnes van de oude gotische abdijkerk. Het zijn werkelijk prachtige ruïnes, vergelijkbaar met Orval.